Saskia koos onder druk voor abortus
‘Toen ik 23 jaar was raakte ik in verwachting. Het was een verrassing dat ik zwanger was, maar een leuke verrassing. Ik woonde bij mijn ouders. Ik was 1,5 jaar samen met mijn toenmalige vriend. Hij schrok en wist niet goed wat hij met de zwangerschap wilde. Voor mij stond vast dat ik het kind wilde houden. Ik vind dat als je een relatie hebt en je zwanger raakt dat je je verantwoordelijkheid moet nemen. Ik heb mijn vriend toen gezegd dat als hij het kind niet wilde, ik er alleen voor zou gaan zorgen.
Mijn vriend twijfelde lange tijd. De relatie met zijn ouders is erg hecht en in bijna al zijn beslissingen worden zijn ouders betrokken. In die periode heeft zijn moeder er alles aan gedaan om mij over te halen tot een abortus. Ze wilde met mij praten en schreef mij een brief met daarin veel argumenten waarom een baby op dat moment niet zou passen in mijn leven, maar vooral niet in het leven van haar zoon. Ik heb zeker drie maanden geen contact met hen gehad. Uiteindelijk besloot mijn vriend dat hij er wilde zijn voor de baby. Zijn ouders konden niet anders dan dit accepteren en zeiden dan ook op hun manier ‘sorry’ voor hun reactie. We schreven ons in bij de woningbouw en kregen een huis toegewezen.
'In die periode heeft zijn moeder er alles aan gedaan om mij over te halen tot een abortus.'
Al 23 weken zwanger
Na de bevalling van mijn dochter was ik niet bezig om direct al die ‘zwangerschapskilo’s’ kwijt te raken. Ik viel niet af, maar kwam ook niet aan. De verloskundige had mij erop gewezen dat mijn menstruatie weer op gang moest komen. Ik moest dus niet schrikken als deze uitbleef. Dat deed ik dus ook niet. Eén maand overslaan werd 2 maanden overslaan en uiteindelijk werd ik zelfs de derde maand niet ongesteld. Om een zwangerschap uit te sluiten deed ik voor de zekerheid een zwangerschapstest. Daaruit bleek dat ik toch zwanger was. Op de echo de volgende dag bleek ik zelfs al 23 weken zwanger te zijn. Over het wel of niet houden van dit kindje kon daarom niet gediscussieerd worden. Dat dit kind bleef was zeker, maar alsnog vreesde ik voor de negatieve reacties. Deze kreeg ik zowaar niet… Iedereen was superblij voor ons. Ik kreeg de indruk dat wij ‘bewezen’ hadden dat wij dit konden. En dat het dus niet nodig was om me daar zorgen over te maken.
Derde zwangerschap
Zes jaar na de geboorte van mijn zoon raakte ik voor de derde keer zwanger. Toen begon het hele verhaal, dat zich tijdens mijn eerste zwangerschap had afgespeeld, opnieuw, alleen een stukje erger. Mijn vriend wilde geen derde kind, maar had wel door dat ik het kindje wilde houden. Hij bleef continu aankaarten dat we geen financiële middelen hadden en geen ruimte voor een derde kind. Hij bleef maar doorgaan. Ook mijn schoonmoeder bracht elke keer het financiële plaatje ter sprake. Dagelijks belde zij mij op om het erover te hebben en te vragen of ik al nagedacht had over mijn keuze.
'Het maakte niet uit wat ik zei, volgens haar was er maar één keuze, één uitweg en dat was een afspraak maken bij de abortuskliniek'
Het maakte niet uit wat ik zei, volgens haar was er maar één keuze, één uitweg en dat was een afspraak maken bij de abortuskliniek. Ze zei zelfs een keer dat ze zelf totaal geen voorstander was van abortus, maar dat dit soort ziekenhuizen wel gemaakt waren voor meisjes/vrouwen zoals ik. Ik begreep niet zo goed wat ze bedoelde. Ik ben zelf namelijk ook geen voorstander van abortus, tenzij ik verkracht zou zijn. Maar in dit geval was er geen sprake geweest van een verkrachting. Ik wist dat haar zoon de vader was van mijn kind en dat wij dit uit liefde gecreëerd hadden. Dus moesten wij ook de verantwoording dragen die deze ‘liefdesuiting’ met zich meebracht!
Maar dat zou volgens haar alleen kunnen als wij daar dan ook de financiële middelen voor zouden hebben. Hoe ging ik dan voor de financiële middelen zorgen? Ik had op dat moment geen werk en niemand zou een zwangere vrouw aannemen. Ik wist dat ze daarin gelijk had, maar ik wist ook dat dit niet het einde van de wereld was. Na de zwangerschap zou ik gewoon kunnen gaan werken. Misschien moesten we dan wat zuiniger aandoen, maar ook dat zou gaan veranderen. Ook dat argument verwierp ze. Voor mijn gevoel zagen zij het kind als een pak melk wat over de datum was. ‘Dat kunnen we niet meer drinken, dan gooien we het maar weg.’
'Het voelde alsof ik helemaal alleen tegen een enorm leger opbokste en ik geen andere optie dan abortus had.'
Helemaal alleen tegen een enorm leger opboksen
Ik mocht van mijn vriend met niemand praten over de zwangerschap. Ik mocht niemand invloed laten hebben op wat ‘wij’ besloten hadden. Uiteraard heb ik het wel aan mijn ouders verteld. Ook als ik het ze niet had gezegd, hadden ze vast wel gezien dat ik dikker werd. Zij hebben mij gesteund. Dat gaf mij hoop. De zwangerschap was dan wel niet de beste timing, maar een kind ‘plan’ je niet, dus was ook gewoon welkom.
Mijn vriend en ik kwamen recht tegen over elkaar te staan. Er was geen ruimte om een andere keuze dan abortus te bespreken. Al mijn tegenargumenten, zoals dat we al babyspullen in huis hadden en dat we konden sparen voor een eventuele studie later, werden van tafel geveegd. Ik wist dat dit tussen ons in zou komen te staan. Iets wat te allen tijde terug zou komen, in elke woordenwisseling die we zouden hebben. Het voelde alsof ik helemaal alleen tegen een enorm leger opbokste en ik geen andere optie dan abortus had. Ik wilde dit niet!
Vechten voor mijn kind
Ten einde raad dacht ik dat mijn vriend van gedachten zou veranderen als hij zou horen welke risico’s een abortus met zich mee zouden brengen. Dus ik maakte een eerste afspraak bij een abortuskliniek. Omdat ik al bijna 20 weken zwanger was kon ik alleen terecht in Leiden. Mijn vriend ging mee, maar was niet onder de indruk. We kregen drie weken bedenktijd. Die drie weken heb ik ‘gevochten’ met mijn vriend en zijn moeder om het kindje te houden. Maar mijn argumenten deden er niet toe. Zijn moeder belde mij nog steeds elke dag om te vragen of we al een beslissing hadden genomen. Ze zette me onder druk om een abortus te plegen. Ze zei dat we het financieel al zo slecht hadden en dat dat alleen maar erger zou worden als er een derde kindje zou komen. Uiteindelijk zei ze dat ik het niet durfde om een afspraak te maken bij de abortuskliniek. Ze begreep dat heus wel, maar ze wist ook zeker dat het voor alle partijen beter zou zijn. Ik zou maar een poosje last hebben van de abortus, maar met de tijd zou ik het wel ‘vergeten’. Ook voor de andere twee kinderen zou het beter zijn, dan konden die gewoon krijgen wat ze wilden. Die opmerking heeft me misschien nog wel het meest pijn gedaan…
'Omdat ik mijn gezin bij elkaar wilde houden, heb ik toegegeven aan mijn vriend. Dan maar de ongelukkige huisvrouw, dacht ik.'
Dan maar de ongelukkige huisvrouw
Uiteindelijk heb ik dus toch de vervolgafspraak gemaakt bij de abortuskliniek. Misschien dat mijn vriend, als puntje bij paaltje zou komen, zich toch nog zou bedenken. Op de dag van de abortus had ik eerst alleen een gesprek met een verpleegkundige. Zij zag wel dat ik er niet 100% achterstond. Toen werd mijn vriend erbij geroepen. Alle risico’s van de abortus werden nogmaals besproken, maar hij had zijn beslissing al genomen. Weg is weg. Ik had het gevoel dat ik niet meer terug kon. Daarna volgden nog verschillende gesprekken samen en met de arts. Omdat ik mijn gezin bij elkaar wilde houden, heb ik toegegeven aan mijn vriend. Dan maar de ongelukkige huisvrouw, dacht ik.
Alle gebeurtenissen op de dag van de abortus zijn in mijn geheugen gegrift alsof het gisteren was. Na de behandeling heb ik het eerste half uur alleen maar liggen huilen. Ik heb de verpleegkundige gevraagd wat voor geslacht het kindje had. Het was een meisje. En dat terwijl mijn dochter graag een zusje wilde. Tot op de dag van vandaag kan ik daar nog steeds om huilen.
'Ze hebben geen idee hoeveel pijn ze mij hebben gedaan.'
Na de abortus
Lichamelijk gezien herstelde ik na de abortus vrij snel. Geestelijk had ik het heel zwaar. Mijn vriend heeft na de behandeling niet meer gevraagd hoe het echt met mij ging. Voor hem was het hoofdstuk gesloten terwijl het voor mij nog wagenwijd openstond. Ook zijn moeder heb ik daarna niet meer over de abortus gehoord. Dat terwijl ze daarvoor elke dag aan de telefoon hing om het erover te hebben. Nu waren de telefoongesprekken niet meer nodig. Het ‘probleem’ was de wereld uit. Ze hebben geen idee hoeveel pijn ze mij hebben gedaan.
Na de abortus raakte ik steeds meer in mijzelf gekeerd en werd ik prikkelbaarder. Na drie weken kwam ik voor nacontrole van de abortus bij de huisarts. Zij vroeg hoe het écht met mij ging. Daar vertelde ik dat het wel ging; ik moest tenslotte toch door met de dagelijks gang van zaken. Ze vroeg mij of ik zelfmoordgedachten had. Maar nee, die had ik niet. Ik kon niet ook mijn twee andere kinderen in de steek laten! Ik wilde en wil er te allen tijde voor ze zijn. Stel dat één van de twee met een soortgelijk probleem komt te zitten? Voor dit soort adviezen komen ze bij mij en niet bij papa of opa en oma die daar maar één visie op hebben. Na mijn bezoek aan de huisarts kreeg ik drie korte gesprekken met de praktijkondersteuner. Zij verwees me door naar Siriz. Daarna volgden er gesprekken met een maatschappelijk werker van Siriz. Zij heeft mij geholpen om de abortus een plek te geven.
Een aantal nare maanden na de abortus ben ik bij mijn vriend weggegaan. Ik woon nu bij mijn ouders. Doordat ik ook nog een broertje heb en mijn vader toch aardig op leeftijd is, heb ik besloten dat mijn kinderen voorlopig bij hun vader moesten blijven. Soms is dat best hectisch, want er is nu een omgangsregeling. Gelukkig gaat het wel een stuk beter met mij. Ik heb inmiddels ook weer een vriend die ook op de hoogte is van alles. Hij is een hele grote steun voor mij geweest en is dat nog steeds.
In de periode van de abortus ging ik door een hel. En in dat gevoel is zeker een verandering gekomen. Ik kan goed over de abortus praten, maar soms zijn er dagen dat ik liever alleen ben of dat ik spontaan kan gaan huilen. Ik draag altijd een tastbare herinnering bij mij van mijn kindje. Dat geeft het een plekje. Ik heb nog wel veel moeite met een aantal dingen die de moeder van mijn ex-vriend tegen me gezegd heeft. Tijd heelt niet, echt niet, maar heeft me leren verdragen.’
Help jij Siriz helpen? Klik hier om ons te steunen!
Help vrouwen als Saskia! De professionele en specialistische hulp van Siriz is gratis, maar kost veel geld. Met jouw bijdrage kun je veel betekenen voor jonge vrouwen, partners en kinderen die te maken hebben (gehad) met onbedoelde zwangerschap. Jouw donatie helpt vrouwen zoals Saskia. Meer weten over Siriz? klik hier
